pozory, cz II

- Co Tobą kieruje w życiu? Co chcesz w nim osiągnąć?

Sztywnieję. Jak ja nie cierpię tego pytania. Slyszę je z jego ust po raz enty. Wraca jak bumerang. A ja zawsze się czuję wtedy taka mała. I płytka. Poza tym to pytanie zawsze jest zapowiedzią zmian w naszych relacjach. Kłopotów. Zgrzytów. Chce mi się wyć. Przez ostatnie dni zebrałam porządne lanie. Mam wrażenie, że kończy mi się wytrzymałość. Po co to dobijanie? Wystarczy powiedzieć: "mam Cię dość, nie chcę utrzymywać z Tobą kontaktu". Wolałabym krótkie "nie". Ale oczywiście wszystko musi być rozłożone na czynniki pierwsze. Rozdrapane do krwi. Nie ma lekko...

- Skąd znów to pytanie? - staram się nie wybuchnąć.

- Bo ja już wiem.

- No to super. Podziel się ze mną - ironizuję. Ale ta ironia ma przysłonić rosnącą panikę. Właściwie czego się boję?

- Ambicja, moja miła...

- Ciekawe.... - próbuję się roześmiać, ale wiem już, że sporo w tym racji.

- Owszem. To znaczy jak dla mnie, to średnio ciekawe. Ale myślę, że tak właśnie jest... A nie mam racji? - dorzuca po chwili przedłużającego się milczenia.

- Skąd w ogóle takie wnioski? - gram na czas, próbując obmyślić linię obrony.

- Same przyszły. Wystarczyło dać im trochę czasu.

- No cóż... nigdy nie uwazałam się za zbyt ambitną. Wręcz przeciwnie..

- Nie ma to jak klarowny obraz własnej osoby - śmieje się i wydaje mi się, że słyszę złośliwość. Szczerze mówiąc, mam już dość tej rozmowy. Dawno się nie widzieliśmy, czekałam na spotkanie. Ale liczyłam, że to będzie miła rozmowa.

- W porównaniu z innymi na pewno nie jestem zbyt ambitna. Znam wielu ludzi o niebo ode mnie ambitniejszych. No ale na pewno masz własne zdanie.

- Ale się najezyłaś... Spokojnie, Skowronku, spokojnie...

- Ojej.. bo jestem już zmęczona teoriami na mój temat.

- Ale to nic złego... po prostu moim zdaniem to, co Cię prze do przodu to ambicja. Chęć udowodnienia sobie i światu, że sobie dajesz radę i może być lepiej, niż Ci dawali szansę.

- Jak już, to raczej chęć niezależności. Ale i to nie jakoś nie wiadomo jak...

- No cóż. Masz naturalny talent do "więcej" i "lepiej"... - po chwili milczenia kontynuuje - żal mi Ciebie cokolwiek..

Wiedziałam. Z powrotem opancerzam się od stóp do głów. Wiedziałam. Rośnie we mnie złość.

- Nie musi Ci być mnie żal. Nie ma powodu. Nie narzekam. Niby czemu jest Ci mnie żal?

- Myślę, że ciężko jest być człowiekiem nastawionym na obronę. I na udowadnianie, że sobie da radę.

Pewnie, że ciężko, myślę. Ale nie chcę jego użalania się. Nie lubię użalać się sama nad sobą.

- Myślę, że przesadasz - próbuję się bronić - po prostu sobie daję radę i tyle. To żadne udowadnianie. A bywa, że nie daję sobie z czymś rady. I też nie rwę włosów z głowy z tego powodu.

- Ty o rybach, ja o wielorybach... Ty o znakach, ja o rumakach -uśmiecha się.

- No to przełóżmy tę rozmowę, zmęczona jestem - skwapliwie korzystam z okazji ucieczki.

- Nie. Słuchaj Słonko.. nie o to mi chodzi, jak Ci to wychodzi... tylko z czego to wynika. Jesteś dzielną dziewczyną, co wszyscy powinni zauważyć...

- Nie - przerywam - guzik mnie obchodzi, co inni myślą. Robię, co powinnam i tyle.

- Oj... ojoj... Nie ma Ciebie jak ugryźć - wzdycha - upijasz się czasami?

- Myślisz, że wtedy łatwiej? - nie mogę się nie uśmiechnąć..

- Na pewno. Jak nie jesteś totalnie, amokowo odpłynięta, to cały czas jesteś gotowa do odparcia potencjalnego ataku. I nawet ciężko z Tobą normalnie porozmawiać, bo nigdy nie wiadomo, co Twój radar wykaże jako zagrożenie. Rozumiem, że Twoje życie jest ogólnie niełatwe i masz mało momentów na wyluzowanie się, w związku z czym zamiast rozmowy z przyjacielem mamy kolejny problem..

- Wcale nie - oponuję słabo - Na ogół wcale nie przyjmuję Twoich wniosków, jako ataku. Ale jeśli mówię Ci, że jestem zmęczona, że miałam ciężki dzień, a Ty się upierasz, zeby kontynuować, to takie są efekty... Poza tym Ty sobie zrobiłeś "urlop" ode mnie i miałeś czas na przemyślenia, a dla mnie to - jak zwykle - zaskoczenie...

- Przykro mi, że miałaś ciężki dzień...

Milkniemy oboje. Jest grubo po północy. Bardzo jestem zmęczona, ale sen już się ulotnił. Zresztą nie chcę rozstawać się w takiej atmosferze.

- Wiesz, czemu nie możemy się porozumieć? - pyta cicho. - Dlatego, że ja nigdy nie musiałem ciężko pracować na chleb. Miałem trudności, ale zupełnie innego rodzaju. Takie, które dla Ciebie w ogóle nie byłyby problemem, bo się po prostu mieszczą w normie. W efekcie dla mnie świat nie jest miejscem, gdzie trzeba walczyć o wszystko i ma się kolejne, ciężkie, wkurzające dni...

Mięknę. Czuję, jak schodzi ze mnie powietrze. Ton jego głosu sprawia, że wraca poczucie bliskości. Zawsze, kiedy czuję ten przeraźliwy smutek, wszystkie obronne mechanizmy momentalnie przestają działać.

- Wiem.. Często czuję się "gorsza" przez to, że ja właśnie musiałam. Że nie mam czasu, ani sił, ani odwagi, żeby zaglądać wgłąb siebie. Czasem za tym tęsknię i czuję się płytka, powierzchowna i byle jaka. Ale nie wystarcza mi czasu, ani energii.

- Tyle, że tak walcząc, tracisz coś po drodze... M.in. to, że walczysz z sobą. Wiesz, że każdy człowiek sam układa swoje życie... i potem ponosi konsekwencje swoich działań. Więc to, co masz, zaprojektowane jest wyłącznie przez Ciebie. Gdybyś zaprojektowała sobie wygodne, miłe życie, to by ono takie było. Jeśli Ty się nie zmienisz, to ono zawsze będzie najeżone problemami. I trzeba będzie o wszystko walczyć. Mogłem to spokojnie obserwować na sobie. Człowiek odruchowo wybiera w życiu to, co mu podsuwa nieuświadomiony kawałek psychiki. A później mu się wydaje, że ma cięzko bo "coś tam".. A to "coś tam" to my. .. Nic nie przychodzi z zewnątrz...

- No tak.. znam tę teorię i wiem, że wy, buddyści, jesteście jej gorącymi zwolennikami. Ale - jak sam mówisz - ponosi się konsekwencje. Ja już sobie ułożyłam tak, a nie inaczej - więc to właśnie są konsekwencje. Poza tym ja rzadko myślę, ze mi ciężko. To dla mnie naturalne. Zresztą.. jakie ja mam możliwości ułożenia sobie "wygodnego" życia? I co to znaczy?

- Oczywiście, ze masz możliwość. To kwestia chęci. Uwierz w to trochę.... - ogarnia mnie ramieniem - aktualnie mamy tak: ja mogę Ci zaoferować odrobinę wypoczynku i pozawracać głowę, jak jesteś zmęczona. Ty z powodów w.w. nie masz czasu na szersze spojrzenie na własne życie, bo właśnie bardzo jesteś nim pochłonięta.

- Poza tym boję się, że jak spojrzę, to czasem może okazać się, że to coś w stylu puszki Pandory - żartuję, ale to nie jest do końca żart - a wtedy zginę marnie. Albo przestanę dawać sobie radę.

- To, co teraz mówisz, to są podstępne sztuczki ego - on nie daje się zwieść żartobliwemu tonowi -

które usiłuje Cię przekonać, że jeśli pozwolisz sobie na więcej luzu i radości, to polegniesz.... Rozumiesz teraz, czemu nam znajomość zgrzyta? Ty, Słonko, jesteś w galopie, bo masz 1000 poważnych spraw do załatwienia, których nie możesz zostawić ani na moment, bo musisz cały czas walczyć... A ja nie mam zamiaru walczyć. Wspólnie spotykamy się wyłącznie na rozrywkach...

- Ale ja nie chcę, żebyś walczył... ale też nie mogę zostawić tego wszystkiego...

- To nie była propozycja. To tylko podsumowanie bieżącej sytuacji. A z tą ambicją to ja wcale nie zartowałem. Masz gdzieś zakodowany potęzny imperatyw na osiągnięcie sukcesu. W dodatku podświadomy.

- No nie wiem.. Chociaż to jeszcze zależy ,co rozumiemy przez "sukces"...

- No OK. A wracając do naszych relacji, to ja dla Ciebie jestem kwiatkiem do kożuszka...

- Nie rozumiem chyba... Myślisz, że patrzę na Ciebie pod kątem uzyteczności? - robi mi się znów przykro.

- Akurat to było tylko krytyczną oceną tego, co ja mogę dla Ciebie zrobić.

- Z powodu ograniczonego zasobu sił i kondycji?

- Owszem, dokładnie. I z powodu tego, że zanim się dostosujesz do poziomu, kiedy można z Tobą rozmawiać bez rozbijania nosa o zapory, to mija sporo czasu. Mniej więcej po godzinie przypominasz sobie, że ze mną to akurat walczyć nie musisz... I to nie jest spowodowane Twoim zmęczeniem, tylko tyle dokładnie się Ciebie rozluźnia. Wiem coś o tym;) Dlatego pisałem o upiciu;) Z powodu trudności, które miałaś w życiu, masz dużą siłę przebicia oraz silny imperatyw, by załatwić to, na czym Ci zależy. Trudno odmówić Ci skuteczności. W końcu udało Ci się spędzić ze mną trochę czasu - żartuje.

-Cóż... tego akurat nie zaliczam do kategorii sukcesów - odpowiadam smętnie.

- No wiem... Pełen sukces to byłoby zaciągnięcie mnie do kościoła przed ołtarz ... Ale i tak sporo Ci się udało - chichocze.

- Nie. Nie, nie.

- Jak to nie? To nie byłby sukces? Buu - udaje zmartwionego.

- Normalnie nie - żarty mi nie w głowie - Byłeś tak przekonujący, ze się na męża nie naddajesz, że po drodze zarzuciłam pomysł "ołtarzowy". Natomiast ilość czasu, jaką spędziliśmy była zdecydowanie zbyt krótka. Nawet jak na ćwierć sukcesu;)

- No tak, ale zawsze coś. I wbrew moim pomysłom. Czyli sukces jednak.

- No właśnie tu się różnimy. To, że wbrew Tobie sprawia, że dla mnie to w ogóle nie sukces... Myślisz, że sukces jest wtedy, kiedy postawię na swoim wbrew Tobie?

- Hmm... to pełen sukces byłby, jakbyś mi jeszcze przestawiła myślenie?

- Nie. Gdyby w ogóle nie było takiej potrzeby. Gdybyś mógł powiedzieć, że było ok, a nie wbrew Tobie; że nie czułeś się namawiany, itd.

- Czyli jakbyś mnie przestawiła tak, że w ogóle bym tego nie zauważył?

Zaczynam mieć dość. Pytam ze smutkiem:

- Czemu Ty mnie tak traktujesz? Czemu zakładasz, że uknułam jakiś plan, że chcę Cię "przestawić", że dążę do swego wbrew Tobie, że jestem wyrachowana..

- A nie jesteś taka? Sama mówiłaś, że takie miałaś plany i jak mnie poznałaś, to zrezygnowałaś..

- No tak. Naklejka ma długą trwałość.

- Poczekaj. Chciałem dodać, że mnie wcale nie przeszkadza, czy jesteś typem kombinującym, czy nie. Po prostu takie robisz na mnie wrażenie. Zresztą nie od dziś. Przecież nie przestałem się odzywać, nie uciekłem, prawda?

- No cóż.. bardzo to wielkodusznie z Twojej strony - znów zaczynam być rozżalona - niemniej niezłe masz o mnie zdanie. Ale skoro sobie zapracowałam. OK.

- Ojj. Sama tak mówiłaś, że wyszłaś za mąż, żeby sobie zaklepać poczucie bezpieczeństwa. Nic nie poradzę, że takie robisz na mnie wrażenie. Po prostu masz taki naturalny styl funkcjonowania moim zdaniem. I nie ma się co burzyć. Chciałabyś wszystko tak zorganizować, żeby nam obojgu było dobrze, nic nie robiąc na siłę, ale jednocześnie wykonując cały zestaw działań przekonywująco-ukierunkowujących. Z całkiem dobrymi intencjami. Nie mam racji? Wiesz, ja też tak postępowałem. W sumie to teraz wiem, jak się czuły osoby, które miały średnią chęć się ze mną spotykać, ale ustępowały pod naporem miłych wrażeń. Wręcz czułem się, jak własny królik doświadczalny. Cała ta sytuacja mnie nieco śmieszy. Zostałem tak omotany, jak sam motałem. Po prostu zalany ilością miłych wrażeń ze strony kobiety miłej, zawsze ciepłej, słodkiej, czułej, troskliwej, przytulającej i w ogóle do rany przyłóż... Po prostu nie mogłem z Tobą nie być...

- Ale powiedz mi, co w tym złego? Jeśli bym uważała, że to złe dla Ciebie, albo gdybyś Ty jednoznacznie stwierdzał, że nie masz ochoty się spotykać, a ja mimo to... to OK. Ale jeśli się ma nadzieję, że coś może z tego być; jeśli druga strona pozostawia miejsce na taką nadzieję.. to czy nie jest naturalne, ze się próbuje tak postępować, zeby to jakoś zagrało?

- Ja nie mówię, że to coś złego. Ale jestem zły. Mimo, że Cię lubię. Wiesz, czemu? Bo Ty wcale nie jesteś taka do rany przyłóż. Ja zresztą też nie.

- Ale jak używasz słowa "omotany", to jest tak, jakby to bylo celowe. A mnie się po prostu tak przy Tobie dzieje. To nie jest do licha gra, obliczona na omotanie.

- To nie jest gra. Ale to jest celowe. Tyle, że odruchowe, a nie świadome. Naturalny omotywujący sposób zjednywania sobie ludzi. A wiesz czemu?

- ?

- Jak ktoś nie wierzy, że jest fajny.. i że mu się "należą" czyjeś uczucia, bo jest fajny, to zjednuje ludzi stając się "do rany przyłóż" i wystosowując 1000 propozycji pomocy. Sam tak miałem. I stosowałem to przez lata. Niemniej to nie jest do końca fair, chociaż człowiek nie zdaje sobie z tego do końca sprawy. Ponieważ się robi coś dla kogoś mając nadzieję, że też będzie miły...

- Poczekaj... A jak ktoś z natury nie jest "do rany przyłóż", to już nie może mieć tak po prostu ciepłych uczuć do kogoś? Jednego, konkretnego?

- To jest dobre pytanie. Ale to nie da się tak oddzielić... Tzn zapytałaś o dwa zjawiska naraz. Jeśli się jest typem bardzo skoncentrowanym na sobie, to się kogoś drugiego raczej cienko "bardzo lubi". A jak się jest typem szorstkim, to zachowanie czułe i serdeczne będzie nieco sztuczne. Psychika człowieka to taka całość. I nie da się skutecznie wydzielić kawałka dla jednej osoby... Jak się nie jest typem "do rany przyłóż", to nawet do tej wybranej osoby będzie się mało ciepłym. Zachowania i uczucia to taki ocean... i ciężko wydzielić z niego basenik. Rozumiesz mnie?

- No tak.. ale czy człowiek jest typem jednego "gatunku"? W czystej postaci?

- W tym wypadku tak jest na ogół. Ma się pewien zestaw cech, które wpływają na wszystko. Można nad nimi popracować i np. obniżyć poziom gniewu. Wtedy będziesz się mniej złościć. I mniej się odruchowo bronić. Ale szorstka i nieco na dystans i tak pozostaniesz.... Pamiętaj, że ja Cię nie chcę ranić. Chcę tylko, żebyśmy oboje wiedzieli, jacy jesteśmy. Chcę się z Tobą spotykać, ale nasze emocje muszą się ustabilizować. Po to jest ten "urlop". Żeby złapać nieco dystansu. Będę się z Tobą czuł normalnie, jak Ty będziesz sobą, a nie Słodkim-Skowronkiem-Co-Robi-Na-Mnie-Wrażenie-Zupełnie-Niechcący;) ... Bo zachowując się tak, to sama się denerwujesz.

Zapada cisza. Po chwili on dorzuca:

- Nie martw się. Zmykaj do łóżka i śpij słodko.