bez tytułu

Wreszcie kończy się dzień. Cóż z tego, skoro kolejna noc bezsenna. Jeszcze coś tam robię. Czekam na cowieczorny telefon, jak zawsze z mieszanymi uczuciami. Dzwoni. Kilka minut przyjemnej, lekkiej rozmowy w ciepłym kolorycie. Troszkę opowieści - z pozoru ot tak sobie. Nauczona doświadczeniem wiem, że w tych rozmowach niewiele jest ot tak sobie. Z zupełnie banalnej gadki dojdziemy zawsze w to samo miejsce. Dlatego słucham w skupieniu, nie odzywając się prawie wcale, poza pomrukami potwierdzającymi, że jestem. On opowiada:

- Rozmawiałem kiedyś z taką moją znajomą, że często jak się kogoś poznaje i jest z nim, to jest to osoba tak nie potrafiąca wnieść żadnych emocji do relacji, że tworzy się taka teoria albo fikcja: miejsce w związku jest zajęte.. a człowiek jest w sytuacji, jakby nikogo nie było. Bo jak potrzebuje pogadać, to ktos nie ma czasu, nastroju albo w ogóle nie rozumie o co chodzi...

Z drugiej strony takie właśnie osoby oczekują wsparcia i zrozumienia...

- Wiesz - wtrącam - jeśli ktoś jest egoistą, egocentrykiem, nie ma w sobie za grosz empatii.. nie liczy się z drugim człowiekiem...

- To oczekuje, że takim człowiekiem nie będziesz - uzupełnia i wyczuwam, że się uśmiecha. Znów wpadam mu w słowo:

- Wydaje mi się, że nie jestem...

- Tylko będzie mógł korzystać cały czas, sam nic nie wnosząc do relacji. Teraz jest kompletna wypowiedź - śmieje się z mojego pośpiechu - egoiści itd. zawsze oczekują maksymalnego zaangażowania. A jak im czegokolwiek odmawiasz to są śmiertelnie oburzeni. Do tego większość jest na poziomie jedynaka w wieku 13 lat. I nie są w ogóle w stanie pojąć emocji drugiej osoby. Za to oczekują non stop obsługi.

- No wiesz.. jak człowiek jest tak skoncentrowany na sobie, że mu się świat na czubku nosa kończy, to trudno mówić o pojmowaniu drugiego człowieka..

- Owszem. Ale widzisz.. można być dorosłym egoistą albo niedojrzałym. Ci drudzy są gorsi, bo nie dość, że "tylko oni", to jeszcze mają całkowity brak zrozumienia również swoich emocji; wszystko traktują śmiertelnie poważnie - jak nastolatki własnie.. Jak im czegoś odmówisz, to dostaną ataku wściekłości, tylko po to, żeby za pięć minut opowiadać o wielkich uczuciach do Ciebie..

Widzisz.. poznałem wielu ludzi z problemami. I o ile oni owszem mogą nad sobą popracować; pozbyć się problemów z komunikacją albo emocjami.. to i tak liczy się ich motywacja. I to, co dla nich ważne... Często tacy ludzie jak mają problemy to są znośniejsi, niż jak ich nie mają. Bo wtedy nie mają takiego napędu, żeby móc postępować według własnego widzimisię...

- Może i tak - wtrącam ostrożnie.

- Tak. A jak pozbywają się problemów to wcale nie robią się od tego cieplejsi. Ani bardziej troskliwi. Bo do tego to potrzeba czego innego - trzeba chęci bycia lepszym człowiekiem i bycia dla kogoś. A większość chce sie tylko pozbyć problemów.

W słuchawce zapada milczenie. Przerywam po chwili:

- Zmykaj spać, już późno.

- No idę, bo dziś niespecjalnie spałem.

- Dlaczego?

- Skowronku... - przerywa, dobierając powoli słowa - powiedz no mi.. jakie są nasze relacje? ... I jakich byś chciała?

Zapada kilkuminutowa cisza. Wiem, że on jej nie przerwie. Ze ściśniętego gardła szepczę prawie:

- Wiesz.. myślę o tym od kilku dni. Ale wciąż nie wiem, co zrobię... Nie inwestuj we mnie.. To nie fair byłoby..

- Nie chodzi o moje inwestowanie. Tylko o Twoje..

- Chodzi.

- Ja o sobie to wiem. Ciekawi mnie, co Ty robisz...

- Szczerze mówiąc, jedno co mi przychodzi teraz do głowy to to, że powinnam uciekać stąd póki czas - odpowiadam bez składu i ładu.

- Skąd uciekać?

- Stąd. Od Ciebie. Wiesz, jak łatwo i szybko się angażuję.

- I co?

- I wciąż - mimo to - uważam, że nie powinnam pozbawiać mojego męża jakiejkolwiek szansy.. Jakkolwiek głupie to Ci się wydaje...

- No tak.. A ja kim mam być?

- Dlatego Ci o tym mówię. Przepraszam Cię. Może nie powinnam w ogóle zawracać Ci głowy. Po prostu się gubię. Ale wiem, że to nie jest żadne tłumaczenie.

- Nie chodzi o nie-zawracanie - uśmiecha się - tylko o zawracanie z sensem..

- No właśnie. A tego trudno dopatrzeć się w tym, co robię. Wiem to przecież.

- Ciągnie Cię do mnie?

Uwielbiam takie pytania. I tę bezpośredniość. A ja jak zwykle robię unik:

- Ale co to zmienia?

- To ja się pytam. Tak po prostu.

- Tak - odpowiadam w końcu. Po prostu.

- To użyj nożyczek - mówi.

Delikatnie odkładam słuchawkę.